O comandante da Mariña Real Harry L. Ross parte co HMS Serpent do porto de Plymouth o sábado 8 de novembro de 1890. O seu destino é bordear o Cabo de Boa Esperanza e enlazar coa Estación da Costa Oeste Africana nas illas de Madeira e Acra (Serra Leona). O buque afúndese fronte á costa galega o día 10 de novembro de 1890, causando 172 vítimas.
O domingo 9 de novembro, o Serpent é zarandeado por unha marusía tan forte que a tripulación pensa que o capitán ordenará o regreso ao porto de partida. Durante varias horas, o barco mantense á expectativa ata que amaina a tormenta. Con todo, o tenente Richards non é capaz de avistar o sol para situar con precisión ao buque nas cartas náuticas. Á mañá do día 10, o capitán Ross discutiu longamente co seu Oficial de Derrota acerca da posición e rumbo do barco xa que, a pesar de que o tempo non axudaba, avistouse unha costa a babor.
Non había néboa, o orballo e as nubes reducían a visibilidade, e os barcos que cruzaron o seu rumbo co seu, non advertiron nada estraño no seu modo de navegar. Esa tarde, o mariñeiro Onesipherous Oney Luxton fai a garda de primeiro cuartillo, con ordes expresas do capitán de manter rumbo suroeste-medio sur. Son os mariñeiros Frederick Joseph Gould e Benjamin Burton os encargados das sondas, pero o capitán non lles ordena medir a profundidade do fondo. Ás oito, Gould e Burton soben a cuberta a facer a garda ata as 24, cuxo oficial será Richards. Con todo, o Comandante permanecerá na ponte, redobrando a vixilancia.
Ás 21, os mandos volven discutir sobre a posición do buque, ordenando un cambio de rumbo ao oeste e pedindo o Comandante que o vigía buscase a luz do faro do cabo Vilán pola banda de babor. Pero a noite era pechada e o vigía de babor nin sequera oíu as rompientes. Ás dez e media da noite, Gould e Burton descansan en cuberta co chaleco salvavidas posto. Ditas pezas non eran de uso xeral na Mariña da época, contando o Serpent con máis nada que 25 chalecos para 175 homes. Ao saber a Armada que os únicos sobreviventes do Serpent levábano, xeneralizouse o seu uso no resto dos buques.
Cando o casco do Serpent cruje encaixándose contra a Punta do Boi a uns nove nós por hora, a maioría da tripulación confúndeo cun simple golpe de mar, ata que alguén grita que han embarrancado. O comandante ordena pechar as portas estancas e librar os botes, orde que transmite o Tenente Richards. Luxon espertouse no seu coy, e o instinto faille coller un dos chalecos cando corre cara a cuberta. É entón cando o Comandante ordena ás máquinas atrás toda, cousa que resulta imposible. Gould é o patrón do bote de babor e a mar faio achas, tragándose aos oito mariñeiros do bote, excepto Gould que queda aferrado ao costado do buque. Un golpe de mar arroxa a Luxon á auga, separándoo do buque. Burton recibiu a orde de soltar todo aquilo que poida flotar para axudar aos sobreviventes, pero o outro bote faise cachizas contra as rocas e o Comandante desiste de tentalo de novo, ordenando á mariñeiría rubir aos mastros para salvar a vida. Unha onda separa a Burton dos seus compañeiros cando se atopa suxeito ás jarcias. O mar volve arroxarlle sobre a cuberta do barco, momento que o mariñeiro aproveita paar desembarazarse de todo o que lle poida impedir nadar. Cando cae novamente á auga, só viches un xersei e o chaleco.
Dúas horas despois, o esgotado Burton logra alcanzar a costa. Camiña entre os cadáveres e os corpos agonizantes dos seus compañeiros ata que atopa a Luxon malferido: as rocas esnaquizaron a súa perna dereita. Apoiándose o un no outro, os sobreviventes camiñan cara a unha casa que divisan na costa. Tras axudarlles a repoñer forzas, os habitantes acompañan aos mariñeiros á casa do párroco de Xaviña, que os acolle. Gould, o terceiro sobrevivente, gañou a costa só e só atópano o alcalde de Camariñas e o seu axudante de mariña.
Desde o martes 11 comezouse o rescate dos corpos do Serpent. Dada a proximidade á costa do punto do naufraxio, a mar estivo moitos días arroxando cadáveres mutilados á costa, que foron enterrados a pé de praia, quedando as 172 vítimas enterradas no Cemiterio dos Ingleses, que foi consagrado o 23 de novembro.
A Corte Marcial, celebrada o 16 de decembro de 1890 concluíu que a perda do Serpent debeuse a un erro de navegación.
